Mens-inclusieve voedselbossen
Als we met voedselbossen natuur en landbouw willen combineren, dan zullen we anders naar onszelf in relatie tot het land moeten kijken. Het voedselbos daagt uit met de vraag; wat is onze rol in dit ecosysteem? Hoe kunnen wij mensen bijdragen aan het creëren van meer en complexere vormen van leven?
Stellen we deze vraag aan de boer, dan is het antwoord al gauw “aanpakken”. Kloppen we aan bij de natuurbeschermer, dan krijgen we vooral te horen “afblijven”. Wanneer moeten we nou luisteren naar de boer, en wanneer naar de natuurbeschermer?
Gelukkig zijn er ook mensen die geen onderscheid maken tussen natuur en landbouw. Voor inheemse gemeenschappen is een voedselbos heel gewoon. Maar een voedselbos zonder mensen die hier een actieve rol vervullen heel vreemd. Zij hebben duizenden jaren ervaring als ‘voedselbosbouwers’.
Ik wil dat het voedselbos ook van mij houdt
Kunnen we dan gewoon afkijken hoe zij het doen? Ik denk het niet. Inheemse mensen kijken fundamenteel anders naar zichzelf in relatie tot de wereld, dan (de meeste) natuurbeschermers en boeren dat doen. Ze zien zichzelf als een geschenk voor het land. Onderdeel van het bos en familie van andere dieren. ‘Wevers’ die relaties tussen andere organismen versterken. Gelijkwaardig of ondergeschikt aan andere dieren.
Ze stellen vragen als; Wat kan deze plant of dit dier mij leren? Wat vraagt het land van mij? Hoe kan ik teruggeven voor wat ik heb genomen? Hoe kan ik voor de volgende zeven generaties zorgen? Van hieruit handelen ze. Want vanuit respect voor het land (en het water) mogen wij mensen blijven voortbestaan.
Ik wil dat het voedselbos ook van mij gaat houden. Ik wil ontdekken wat mijn ecologische niche is in dit systeem. Op welke manieren kan ik teruggeven voor wat ik neem? Ik wil samen op ontdekkingstocht. Doe je mee?